1 частка — “Дарогу трэба перакрыць на суткі”

2 частка — “Байцы на пераездзе рупна ўляглі ў работу”

3 частка — “На пераездзе першы ўчуў нядобрае баец Пшанічны.”

4 частка — “Свая рубашка бліжэй да цела, а жыццё для яго даражэй за ўсё”

6 частка — “Так спакваля ў гэтую пакінутую людзмі будыніну сышліся яны пяцёра…”

7 частка — “Дурны я чалавек... вось. Шалёны, безгаловы... — казаў Свіст. — Наогул абармот. Толькі цяпер зразумеў гэта...”

8 частка — “Адно з двух, думаў Аўсееў, ці ўсе яны на чале з старшыной — круглыя асталопы, ці ён сам — ныцік і трус.” 10 частка — “Ціхае і прыгожае было маленства Васількі Глечыка.” 11 частка — “Нялёгкае было жыццё сялянскага хлопца Карпенкі” 12 частка — “Калі страляніна за лесам сціхла, Фішар схамянуўся ад свае трывожнай задуменнасці і схапіў лапатку...” 13 частка — “Ад паспешнай хады Пшанічны разагрэўся, расшпіліў каўнер шыняля і трохі сцішыў крок.” 14 частка — “Ён вельмі дакладна адчуваў свой абавязак і ўжо набраўся рашучасці да канца выканаць яго...” 15 частка — “Карпенка рвануў дзверы і зычным голасам, здольным узняць полк, закрычаў у старажоўку: — У ружжо!!!” 16 частка — “Аўсееў пакутаваў і ўсё папракаў сябе, прадчуваючы хуткую гібель, папракаў, што не знік ноччу, калі стаяў на варце.” 17 частка — “ўвесь гэты восеньскі панылы абшар напоўніўся бязладным страшэнным грымоццем.” 18 частка — “Страляніна паменшала, і абцярушаны зямлёй, замурзаны, спа-кутнелы Глечык адарваўся ад сваёй вінтоўкі.” 19 частка — “Хлопец невыразна адчуваў, што, перажыўшы яго, ён ужо не мог застацца ранейшым — ціхмяным, боязкім Глечыкам, нешта новае — мужнае і цвёрдае — уваходзіла ў яго характар.”