Асенні дзень быў сухі і цёплы. ідучы дадому праз лес, Лёнька не трымаўся дарогі, наўпрост пешка ваў, любіў ён так ходзіць нацянькі, прывык за час леснікоўства, раптам нешта мільганула наперадзе. Ленька прыгледзіўся і ўбачыў, што гэта воўк убіўся у чародку дзікіх коз і спрабуе якую-небудзь з іх злавіць сабе на спажыву. няйначай воўк доўга высочваў коз, пакуль тыя не апынуліся на гэтым дрыгвяністым узбалоцце. Лёнька ажно аслупянеў, бо здзівіўся спрыту драпежніка. Козы кругам бегаюць, таму што няма куды ім кінуцца, каб набраць хутнасць. Воук, як відаць, вопытны, бо знарок загнаў іх у тваны на купьё, а гэта амаль што смяротная пастка. Драпежнік ненадта марудзіў, у момант схапіў ахвяру, якая была бліжей да яго ш I, не адпускаючы, кульнул казу сабе на спіну. воўк пашыбаваў як раз на Лёньку, відаць, браўся на сухое ў яловы гушчар. Хто не ведае воўчы нораў? Схавае у балотную твань здабычу і тут жа вернецца каб зноў прадоўжыць паляванне. Лёньку як ветрам сарвала з месца, ён гайсануў з-за куста насустрач шэраму ненасыту з крыкам:

-Аддай казу!

Усё так нечакана атрымалася , што звер напраўду спалохаўся ў роспачы кінуў сваю здабычу і сігануў у гушчар. Не уверена, что все правильно