Зноў сэрца з сябрамі гаворыць,

Зноў думак абуджаны рой —

Успомніў я многа прастораў

У доўгай дарозе сваёй.

Згадаў я гуральскія хаты

I ў горах грузінскіх ручай,

Крутлявыя сцежкі Карпатаў,

Між Будай і Пештам Дунай.

I Кіеў, і ўзгор'і Тбілісі,

I стэп, што вачам не абняць,

I як маякі — кіпарысы,

Што з Ялты на мора глядзяць.

Здаецца, што дзесьці ёсць камень

Ці дуб, што галлё распусціў,

Нібы яны клічуць часамі:

— Чаму ты ўжо даўна не быў?

Хацелася б з імі сустрэцца,

Зноў зведаць пяройдзены шлях,

Ды больш чалавечае сэрца

Смуткуе па добрых сябрах.

Нямала таварышаў маю,

Што зведалі ціхі мой дом...

I я ад душы іх чакаю

Даўно за бяседным сталом.

За вокнамі Мінск зіхаціцца,

Аж зоры ў асфальце гараць.

I я маю чым пахваліцца,

I мне ёсць аб чым распытаць.

— Вы гляньце на мінскія плошчы!

— А колькі заводаў — іх шмат...

— Якія ж агні на Кахоўцы?

— Як сёння расце Сталінград?

I так без канца і без краю

Праз вечар па свеце іду...

Сяджу я адзін, разважаю,

З усімі гамонку вяду.

Яна ж несканчоная ўецца

Між добрых знаёмцаў маіх...

А вецер да шыб дакранецца,

Здаецца, з вітаннем ад іх.

I я да акон прыпадаю,

Адняць не магу галавы

I з ветрам сябрам адсылаю

Дакор свой: — Забыліся вы!

У Мінску, таварышы, знайце,

Умеюць падоўгу чакаць...

А можа, й пара нам спаткацца,

Нам многа аб чым ёсць сказаць!

Читать полностью: http://brouka.ru/vershy/da-syabrou