"Былі ў мяне мядзведзі"

З дзяцінства ў мяне засталіся яркія ўспаміны пра нашу сямейную дачу, якая знаходзіцца ў маленькай вёсачцы сярод лесу. Менавіта там я ўпершыню ўбачыў мядзведзяў, і гэтыя сустрэчы пакінулі глыбокі след у маёй памяці.

Мая бабуля часта расказвала мне, што ў нашым лесе жывуць мядзведзі, але я заўсёды думаў, што гэта проста казкі. Аднаго разу, калі я гуляў недалёка ад дома, я пачуў шурхат у кустах. Спачатку я не надаў значэння, але потым з-за дрэва паказалася вялікая мядзведзіца са сваім мядзведзікам. Я замёр ад страху і захаплення адначасова. Мядзведзіца паглядзела на мяне, як быццам вывучала, а потым павольна пайшла сваёй дарогай, а маленькі мядзведзік, як і маці, паківаўшы ў маю бок, таксама знік у гушчарах лесу.

Пасля гэтага выпадку я часта прыходзіў на тое месца, спадзеючыся зноў убачыць мядзведзяў. Аднаго дня я прынёс ім яблыкаў і паклаў на палянцы. І вось, праз некалькі дзён, я ўбачыў, як мядзведзіца са сваім мядзведзікам падышлі да яблыкаў. Яна асцярожна ўзяла адно яблык і дала свайму дзіцяці. Гэта быў незвычайны момант — глядзець, як дзікія жывёлы ядуць з маіх рук.

З цягам часу мядзведзі прывыклі да майго прысутнасці. Я часта назіраў за імі здалёк, спрабуючы не напалохаць. Я заўсёды ведаў, што гэта небяспечныя жывёлы, але адчуваў, што паміж намі ўсталявалася нейкая сувязь. Мне здавалася, што яны таксама мяне пазнаюць.

Гэтыя сустрэчы навучылі мяне паважаць прыроду і яе насельнікаў. Я зразумеў, што мы павінны жыць у гармоніі з навакольным светам, і быць уважлівымі да ўсіх яго жыхароў. Мядзведзі сталі для мяне сімвалам сілы, незалежнасці і ўзаемаразумення.

Цяпер, калі я прыязджаю на дачу, я заўсёды думаю пра тых мядзведзяў. Я ведаю, што яны жывуць дзесьці побач, і гэтая думка грэе маё сэрца. Бо былі ў мяне мядзведзі, і гэта незабыўная частка майго жыцця.