У мяне ёсць сябар. Яго завуць Саша. Ён вельмі добры чалавек: чулы, заўсёды гатовы дапамагчы іншым людзям. Але ў Сашы ёсць адна праблема: яму дрэнна даецца вучоба.
Саша старанны. Ён уважліва слухае на ўроках, ніколі не адцягваецца на староннія справы. Ён выконвае хатнія заданні і зубрыць, зубрыць, зубрыць правілы. Але ў яго ўсё роўна нічога не атрымліваецца. За самастойна выкананыя заданні ён ніколі не атрымлівае ацэнак вышэй тройкі.
Затое Саша цудоўна малюе. Упэўнены, ён змог бы стаць выдатным мастаком, дэкаратарам або дызайнерам.
Але настаўнікі не разумеюць, што гэта не Сашына віна, што ў яго не ладзіцца з навучаннем. Яго лічаць гультаём, які не стараецца. А я кожны дзень бачу, як Саша з усіх сіл спрабуе зразумець школьную праграму, але ў яго нічога не выходзіць. Мабыць, не кожнаму гэта дадзена. І я бачу, як яго гэта засмучае, і перажываю разам з ім.
Я вельмі хачу дапамагчы свайму сябру. Таму я пачаў дапамагаць яму рабіць хатнія заданні. Спачатку я тлумачу яму сваімі словамі тэму, якую тлумачылі на ўроку. Потым паказваю на прыкладзе, як прымяніць гэтую тэму ў хатнім заданні. А затым правяраю, як Саша робіць заданне, выпраўляючы пры неабходнасці. Мы яшчэ толькі пачалі займацца разам, але я ўжо заўважаю, што мне і самому становяцца больш зразумелымі тэмы, якія я тлумачу Сашы. Спадзяюся, што яму нашы заняткі таксама дапамогуць павысіць паспяховасць у школе. Я перажываю за Сашу ўсёй душой і спадзяюся, што нашы з ім намаганні не апынуцца марнымі.