Ответ:

— Сәлем! Өтінемін тұтқаны қоймашы!

— Не керек саған? Сенің мылжыңыңды тындап тұратын уақытым жоқ. Тездетші.

— Мен бүгін дәрігерде болдым…

— Ия, ол не айтады?

— Жүктілігім шын екен, 4 ай болыпты…

— Мен не істеуім керек? Маған керегі жоқ, алдырып таста.

— Тым кеш деп айтты. Не істеймін енді..???

— Білмеймін. Телефон нөмірімді ұмыт.

— Қалай ұмыт??? Ало, алооо

Абонент байланыс аясынан тыс жерде…

3 ай өтті..

— Сәлем балақай!

— Сәлем, ал сен кімсің?

— Мен сені қорғайтын періштеңмін!

— Кімнен қорғайсың мені? Маған мында ешкімде тимейді гой!??

— Сен қызық екенсің! Ия қалың қалай?

— Мен жақсымын, тек анам күні-түні жылай береді…

— Балақай уайымдама. Сен оданда көбірек ұйқтап, күш жина, әлі керек болады.

— Сен менің анамды көрдіңбе? Қандай өзі?

— Әрине мен сенің қасыңда емеспінбе! Сенің анаң өте әдемі де, тым жас.

Тағыда 3 ай өтті

— Періште!? Қайдасың??

— Қорықпа балақай, қасыңдамын мен.

— Бүгін анамның жағдайы қиындап кетті. Өзімен-өзі айқайлап, жылап шықты.

— Оған көңіліңді аударма. Жарық өмірді көруге дайынбысың?

— Дайын сияқтымын, бірақ қатты қорқамын. Анам мені көріп бұдан да қатты қайғырама деп қорқамын, періште…

— Олай деме.Ол міндетті түрде қуанады. Сен сияқты сүйкімді сәбиді жақсы көрмеуі мүмкін емес.

— Періште! Айналамыз қандай?

— Қазір қыс қой. Айналаның бәрі ақ мамыққа оранған. Қар жауып тұр. Аз уақыттан соң, өзің бәрінде көрерсің!!!

— Періште!? Мен дайынмын бәрін көруге.

— Жарайды балақай. Мен қасыңдамын. Саған сенемін!

— Періштеее! Мен қорқамыын…

Дүниеге сәби жылдам келді. Анасына ауырлық туғызбайын деп, тырысқан шығар бәлкім.

Тәулік өтті. Кеш. Қала сырты.

— Сен балам маған ренжіме. Қазір заман сондай, өзің айтшы, сенімен қайда барамын?? Менің өмірім алда. Ал сен, ал сен қазір ақ ұйықтап кетесің…

— Періште!? Анам қайда кетті?

— Білмеймін. Уайымдама, қазір-ақ келедіғой.

— Періште!? Дауысыңа не болды? Сен жылап тұрсыңба? Мен тоңып барамын, анама жылдам келсін десеңші.

— Жоқ, балақай, жылап тұрған жоқпын, солай көрінген шығар. Мен шақырып келейін анаңды. Сен тек ұйықтама, жылай бер, қаттырақ жыла…

— Жоқ Періште, мен жыламаймын. Анам маған ұйықтау керек деді…

Осы кезде қала сыртындағы бес қабатты үйдің бір пәтерінде әйелі мен күйеуінің айқайы:

— Мен сені түсінбеймін. Қайда кеттің деймін, қараңғы түнде. Дәрігерге барғалы бері, сен қатты өзгеріп кеттің. Жаным, жер бетінде біз сияқты бедеуліктен қорлық көріп жүрген ерлі-зайыптылар аз емес. Оларда өмір сүріп жатыр ғой.

— Өтінемін жүрші деймін, киінші кеттік.

— Қайда?

— Білмеймін. Бірақ жүрегім сезіп тұр, баруым керек… Сенші маған…

— Жарайды, соңғы рет болсын. Естисіңбе, соңғы рет…

Подъезден екі адам шықты. Алдында жылдам жүріспен әйел адам келеді.

— Жаным, сен алдын-ала жоспарлап қойған жолмен келе жатқандайсың.

— Сен сенбейсің, мені қолымнан біреу жетектеп келе жатқандай.

— Мені қорқытпашы. Уәде берші маған, ертең үйде жатып демаламын деп. Дәрігеріңе соғып қоярмын.

— Тыңдаш. Тыңдаш, естисіңбе? Біреу жылайтын сияқты.

— Ия, ана жерден шығып жатыр. Сәбидің дауысы сияқты.

— Балақай, қаттырақ жыла. Сенің анаң адасып қалды, бірақ сені қалайда табады.

— Періште!? Сен қайда болдың? Сені таба алмай қалдымғой. Қатты тоңып жатырмын.

— Сенің анаңды алып келдім, ол жақындап қалды.

— О Жаратқан! Бұл шынында да сәби ғой! Қатты тоңып қалыпты, тезірек уйге апарайық. Сүйіктім, Құдайым бізге сәби сыйлады.

— Періште!? Анамның дауысы өзгеріп кетіпті ғой

— Балақай үйрене бер, бұл сенің НАҒЫЗ АНАҢНЫҢ ДАУЫСЫ…