Мы прывыклі да думкі, што на вайне праяўляецца гераічнасць, на вайне здзяйсняюцца подзвігі. Але не варта забываць, што вайна як гістарычная падзея - гэта не толькі ўсеагульнае ўзбуджэнне, уздым чалавечага духу і народнай волі, гэта трагедыя. Вайна - гэта заняпад чалавечага духу. Вайна суправаджаецца незвычайнымі пакутамі і пазбаўленнямі, якіх адхіліць чалавек проста не можа. Вайна - гэта тысячы скатаваных, забітых, закатаваных у лагерах людзей, гэта мільёны скалечаных лёсаў. І на вайне забіваюць не людзей увогуле, а чалавека. Жывога, цёплага, думаючага. І цалкам канкрэтнага: са сваім прозвішчам, імем, каханнем і радасцю. У гады Вялікай Айчыннай вайны мы страцілі некалькі мільёнаў чалавек. Да гэтага дададзім «каханне, якое недалюбіла»; "мары, якія недамарылі"; «песні, якія не даспелі»; "дзяцей, якія не нарадзіліся". Самая цяжкая за ўсю гісторыю вайна, якая была ў гэтым свеце, гэта Вялікая Айчынная. Яна ні адзін год адчувала сілы і волю нашага народа, але нашы продкі прайшлі гэтае выпрабаванне з гонарам. Многія пісьменнікі апісвалі ў сваіх творах любоў да Радзімы савецкага народа і нянавісць да ворага, яны паказалі, што не можа быць нічога вышэй за інтарэсы чалавецтва. Але тое, што людзі адчувалі на самой вайне ў цэнтры падзей - ніхто не можа апісаць, бо самі салдаты. Нажаль шматлікіх з іх ужо няма ў жывых. Мы можам гэта толькі ўяўляць і здагадвацца.
Крыніца: Складанне на тэму Чалавек на вайне